Ik heb een kookboekenfrustratie. Er staan namelijk zó veel kookboeken in mijn kast, met zó veel recepten, dat ik nooit van m’n leven in staat zal zijn alles een keer te proberen; zelfs al zou ik elke dag een nieuw recept uitproberen. Daar baal ik enorm van, ik zou zo graag alles proberen. 

Toch kook ik meestal juist níet van recept. Ik vind het toch het gemakkelijkst om op de automatische piloot de recepten te koken die ik uit mijn hoofd weet. Natuurlijk bedenk ik ook vaak zelf combinaties met de ingrediënten die ik in de koelkast heb liggen. Ik moet toegeven dat mijn standaardrepertoire redelijk uitgebreid is, in elk geval veel meer dan de 10 recepten die de meeste mensen blijken te hebben. Maar toch is het soms wel een beetje saai en knaagt er regelmatig iets.

Want koken van receptuur is écht leerzaam. Als ik kijk hoe ik koken heb geleerd in de loop van de jaren, dan is dat juist door het precies volgen van recepten. Zo leerde ik uit Indiase kookboeken hoe ik zelf currypasta’s kon maken, koks als Claudia Roden en Antonio Carluccio lieten me zien hoe ik een tomatensaus echt lekker krijg. En de recepten van Yotam Ottolenghi maken dat ik veel meer durf te experimenten met specerijen als komijn, koriander, sumak en kaneel.

Door kookboeken leer je ook puur koken, met verse ingrediënten. Er zijn namelijk (gelukkig!) nauwelijks kookboeken die uitgaan van kant-en-klare pakjes en zakjes. Behalve dan natuurlijk de ‘kook’boeken die worden gesponsord door de industrie.

Omdat een mens nooit uitgeleerd raakt – en omdat er zoveel kookboeken in mijn kast staan- heb ik me aan het begin van dit jaar voorgenomen een paar keer week die automatische piloot uit te schakelen en weer vaker een kookboek als inspiratie te nemen. En het werkt!