Twee konijnen. Acht konijnen. Dertien konijnen!

Ik geef de tel op: tijdens mijn vroege loop door de duinen schieten honderden witte staartjes voor me weg. Het is een koele septemberochtend, de herfst hangt al een beetje in de lucht. Ik ben om 6 uur opgestaan. Met moeite, ik geef het grif toe. Een ontbijt kreeg ik nog niet binnen, het was te vroeg, maar dat geeft niets. Op de fiets dan maar.

Na een kwartiertje fietsen loop ik de duinen in. Direct ploeg ik door het mulle zand, langs een prachtig duinmeer. Een vroege zwemmer steekt zijn tenen in het water. Hij zwaait, ik zwaai terug, we zijn vroege vogels onder mekaar.

Ik vervolg het pad. Langs een uitkijkpost, door een dennenbos, langs bloemen, hee: wat Schotse Hooglanders, zandpaadjes, sporen van hertenhoefjes. Verderop in de duinen zie ik ineens twee vossen. Het zijn slanke en slungelige exemplaren. Pubervossen. Een van de vossen blijft rustig staan als ik dichterbij sluip met mijn telefoon om een foto te nemen.

Een mooie ontmoeting. Blij ren ik door. Ik zie alwéér een vos, dit keer een volwassen vos met een prachtige staart. De route is best pittig, soms wandel ik een stukje. Ik heb geen stopwatch, ik heb de tijd. Terug bij de fiets gekomen drink ik een slok water uit mijn bidon. Mijn maag rommelt. Respect voor mijn lijf, dat me ook zonder ontbijt en met weinig slaap door de duinen voert. Respect voor mijn geest, die de neiging tot luiheid kan bedwingen en kan genieten van het rennen. Respect voor de vossen, de konijnen, de duinen, de natuur. Zij maken van het sporten een Puur Genot!