Toegegeven: ze waren niet meer allemaal moeders mooiste, maar het waren wél aubergines. En dat is toevallig mijn lievelingsgroente. Dat de groenteman ze niet kwijtraakte, is natuurlijk een veeg teken. We eten te weinig aubergines! Ik las laatst dat de consumptie in Nederland aan het stijgen is, maar nog eten we maar een schamele 225 gram per persoon per jaar.

Ik was in elk geval helemaal in mijn nopjes met 2 kilo aubergines die ik mee naar huis kreeg. Op de fiets flitsten de recepten al door mijn hoofd. Een Griekse moussaka, een pastasaus, een hartige taart, een salade, een baba ganoush? Ik kon maar niet beslissen op welke manier ik die overdosis aan aubergine zou nemen. Tot ik me opeens weer die heerlijke caponata herinnerde die ik ooit op Sicilie geproefd heb.

Caponata is een soort zoet-zure saus boordevol aubergine. Zoveel aubergine dat de saus er wel door gebonden lijkt. Je moet eerst de aubergines in blokjes snijden, in een vergiet leggen en met wat zout bestrooien. Als je ze zo 1 uur laat staan, trekt er wat vocht uit de aubergine en daarmee ook de iets bittere smaak. Je kunt deze stap ook achterwege laten hoor, als je de tijd er niet voor hebt, maar het maakt het net wat lekkerder. Bak vervolgens je de aubergineblokjes (wel goed afspoelen en droogdeppen!) in een flinke scheut olijfolie samen met ui, knoflook, stukjes wortel, bleekselderij en (platte) peterselie. Of rooster ze in de oven. Daar gaan een paar verse tomaten in stukjes (of 1 blik tomaten) en een scheut balsamico-azijn bij. En dan maar laten pruttelen. Zeker 1 uur lang. Voeg aan het einde nog kappertjes en zwarte olijven toe.

Je kunt dit warm of koud serveren als voorafje met een lekker stuk brood, als pastasaus met geraspte Parmezaanse kaas of stukken buffelmozzarella. En met wat er over is beleg je je brood bij de lunch of je smeert het op een toastje voor bij de borrel. Ik breng denk ik maar een bakje naar mijn groenteman, als dank.

Ik heb natuurlijk ook het lekkere recept voor caponata voor je

Eet smakelijk,

Mary