Géén bietjes, want dat blieft de president niet. Maar verder zal Michelle Obama haar gloednieuwe moestuin bij het White House vol zetten met een rijkdom aan groenten, fruit, aardappelen en kruiden. Op de eerste beelden is de First Lady enthousiast zelf de klei in de white garden aan het omploegen. Romantisch beeld, mooi plaatje. Je maakt mij overigens niet wijs dat ze altijd zelf het onkruid gaat wieden of de tomatenplantjes gaat dieven. Zonde van haar nagels en een inbreuk op haar overvolle agenda.
Maar dat maakt helemaal niks uit. Net zo min dat het uitmaakt of er straks daadwerkelijk iets wordt geoogst in de White Garden. Of dat de presidentskindertjes echt hun tanden gaan zetten in een presidentieel gekweekte courgette. Welnee, deze moestuin is puur politiek. Het is een perfect pleidooi voor een ander eetpatroon in Amerika, voor puur en gezond eten. Goed zo Michelle!
Waarmee ze me trouwens meteen wél met een presidentieel schuldgevoel opzadelt, deze perfecte powervrouw. Want waarom prijkt er in mijn achtertuin geen hip moestuinhoekje? Ik heb niet eens een pot met een aardbeienplant! Alleen een oude appelboom, die armlastige appeltjes produceert. En dat terwijl ik wel ben opgegroeid met de volkstuin van mijn opa (boontjes plukken in de zomervakantie) en met de schooltuin (radijsjes zaaien in het vroege voorjaar). Die “groene” opvoeding heeft er vast voor gezorgd dat ik nu zo van groenten en fruit houd. Ik lust alle groenten, ook bietjes! Dat kun je van mijn kinderen (nog) niet zeggen…
Goed. Misschien moet ik dan toch ook maar een klein politiek statement voor het gezin plaatsen in de achtertuin. Een minimoestuin, te beginnen met een aardbeienplant. Zodat ook mijn kinderen die groene opvoeding en liefde voor groenten en fruit meekrijgen. Yes, I can.
