Ik – en velen met mij denk ik - heb altijd hele romantische ideeën over hoe puur eten is in mediterrane landen. Nu was ik afgelopen maand op het Spaanse platteland, op zoek naar dat pure voedsel. De markten liep ik blijkbaar overal mis, en kramen aan de kant van de weg? Het was veel te warm.
Een kleine supermarkt aan de rand van een dorpje bracht uitkomst. Er was een uitstekend aanbod van brood, groenten, verse vis en vlees. Dat wel. Maar het grootste deel van de winkel stond net als bij ons vol met zakjes, pakjes, potten en blikken. Natuurlijk heb ik een voedingstik en bekijk ik wat er allemaal in zo’n supermarkt te koop is. En ik was ook op zoek naar iets lekkers voor een snelle maaltijd in ons vakantieverblijf. Met veel moeite heb ik (ik spreek en lees geen Spaans) van een aantal producten kunnen ontcijferen waarover het ging. Ja, een blikje tonijn of een blikje inktvis, dat haalde ik er nog wel uit. En ook de witte bonen in pot waren herkenbaar. Maar waaruit een pot saus nu bestond, wat er allemaal door de rijst die in kleurrijke zakken met paella zat en welke soep er vegetarisch was? Het was allemaal abracadabra voor me.
‘Eet niets wat je overgrootmoeder niet als eten zou herkennen’, schreef Michael Pollan ooit in zijn boek “Een pleidooi voor echt eten”. Dat advies werd opeens heel tastbaar. Zoals ik door die Spaanse supermarkt liep, zo zou mijn overgrootmoeder zich ook voelen bij het zien van alle nieuwerwetse voedingsmiddelen. De verse groenten, het fruit, verse vis, vlees en brood; die pure basis geeft tenminste houvast en dan weet je wat je eet. De snelle salade van verse groenten met tonijn uit blik, witte bonen en lekker vers brood was trouwens heerlijk.
