Kokos: als kind vond ik dat het meest tropische dat je je maar voor kon stellen. Een stukje paradijs op aarde als je eens zo’n chocoladereep met kokos kreeg. En een enorme verwennerij als je boterham belegd werd met kokosbrood. Bij kokos dacht ik aan palmen, aan rieten rokjes, ik dacht aan zon, ik dacht aan een lui leven in een hangmat aan het strand. Dat wilde ik wel als klein meisje, geboren met een gezonde afkeer van winterkou en schaatsen!

Tegenwoordig is kokos hip. We weten nu dat we niet meer bang hoeven te zijn voor de verzadigde vetten in kokosolie. En kokosvet kan heel goed tegen verhitting, beter dan bijvoorbeeld olijfolie. De vetten in kokos worden sneller opgenomen door het lichaam dan andere vetten. Allemaal waar.

Maar kokos wordt ook beschouwd als een superfood. Google op kokos en je vindt (onzin)beweringen als: ‘kokos kan je leven redden’ of ‘geef jezelf een bloedtransfusie door het drinken van een mengsel van kokoswater en tarwegrassap’. Als we de verhalen moeten geloven beschermen kokosvetten ons tegen infecties, hoge bloedsuikers, huidproblemen, slechte hormoonfunctie, schildklierproblemen en overgewicht. Te mooi om waar te zijn. Kokos is met recht een hype.

Het gevolg? Kokos is een keiharde must geworden. Wokken doe je tegenwoordig alleen nog maar in kokosolie. Een smoothie maak je bij voorkeur met banaan, blauwe bessen en kokosmelk. Een curry natuurlijk ook. Je smelt wat kokosvet door je havermoutpap. Een taart bak je met kokosvet. Als zoetstof gebruik je kokosbloesemsuiker. En tussendoor eet je een reep met kokos en rauwe chocolade.

Ook de grote levensmiddelenfabrikanten hebben inmiddels kokos omarmd. Er zijn al tussendoorkoeken met kokos, magere drinkyoghurt met kokos, vlokken met kokossmaak, rijstwafels met kokos, cruesli met kokos en maaltijdrepen met kokos.

Zal ik het gewoon maar zeggen? De kokos komt me de neus uit. Ik ga boerenkoolstamppot maken met spekjes en boter.

En ik neem schaatsles.