Tergend langzaam vouwde hij het servetje dicht en deed hij de tas open. Opvallend schraapte hij zijn keel. Hij keek goed rond of iedereen in het restaurant het wel kon zien. En pas toen stopte mijn oudste zoon het restant pizza in mijn tas. Terwijl ik me rot geneerde. En licht bloosde.

Het was meer dan een kwart pizza, die over was gebleven. Mijn middelste zoon kon het echt niet meer op, hoe lekker hij ‘m ook vond. Zonde om weg te gooien, vond ik. En een “doggybag” vragen? Dat is in Amerika wel heel gebruikelijk, maar hier dus niet.

Belachelijk eigenlijk. In Nederland worden jaarlijks 1,2 miljoen vrachtwagens aan eten weggegooid. Met een waarde van 2,4 miljard euro. In restaurants zijn de porties vaak overdadig en verdwijnen er heel wat halfvolle borden richting spoelbak. Dat zijn liefdevol bereide maaltijden met mooie ingrediënten. En dan zou ik me schamen omdat ik een stuk pizza meeneem?

Op weg naar huis zongen de kinderen luidkeels een pesterig liedje over een moeder met een pizza in haar tas. Het kon me niet schelen. De volgende dag genoot middelste zoon hartgrondig van zijn pizzalunch. Zo, ik heb weer een van die 1,2 miljoen vrachtauto’s een beetje lichter gemaakt.