De hormonen gieren door m’n lijf. Nee, ’t is niet uit verliefdheid, hoewel ik veel van m’n man hou. Het zijn de zwangerschapshormonen die overheersen, inmiddels al 6 maanden lang. Af en toe heb ik vanuit het niets een huilbui, en waarom? Geen idee. En regelmatig zorgen m’n grillige hormonen ervoor dat ik de gekste dingen vergeet. Waarom ik naar boven liep bijvoorbeeld en dat de was al 24 uur in de machine zit. M’n hersenen nemen ook een loopje met me. Ik vraag m’n man om even het strijkijzer van zolder te halen terwijl die al beneden staat en ik de plank bedoel.
Waar ik juist geen last van heb, zijn zwangerschaps-snackbuien. Eerder andersom: ik eet juist extra gezond in de zwangerschap. Genieten vind ik dat, zowel mezelf als het kind in mijn buik vertroetelen. Dat vertroetelen kan me trouwens niet ver genoeg gaan. Zo haal ik nu echt mijn zwangere neus op voor een bruine boterham met kaas. Er moeten nu minstens plakjes tomaat, wat malse slablaadjes en versgeknipte bieslook op. De appel tussendoor heeft ook afgedaan. Die heeft het veld moeten ruimen voor heerlijke fruitsalades die ik zo kleurrijk mogelijk probeer te maken.
M’n dochter (net 2 jaar oud) heeft de tijd van haar leven. Ze eet vrolijk met mama’s zwangere menu mee. We settelen ons regelmatig buiten, in de tuinstoel of samen op het gras. Een grote schaal fruitsalade met 2 vorkjes tussen ons in en smullen maar. Bij elke hap vertelt ze wat ze in haar mond steekt. ‘Mama, kijk aardbei eten!’ of (met een schaterlach als er 2 vruchtjes tegelijk aan haar vork zitten) ‘aalbesje en mango samen kroelen’. Ik heb geluk. M’n dochter eet alles en proeft ook alles. Misschien wel omdat ik – toen ik zwanger was van haar – ook al zo gretig gezond at. Of omdat ze het goede voorbeeld krijgt?
Het heeft veel voordelen. Ik kan in de supermarkt het schap met geknutselde Kinderkoeken gewoon voorbij lopen. Bij de bakker, de kaasboer op de markt en groenteman is het andere koek. Daar roept ze wat ze allemaal wil hebben: Kwark! Kaas! Eitjes! Tomaatjes! Baloen!. Ik ben wel benieuwd wanneer haar voorkeur voor pure producten gaat veranderen en óf het ooit verandert. Of gieren bij mijn dochter inmiddels ook de hormonen van haar (voor)liefde voor gezond eten door het kleine lijfje?
