Met een BMI’tje van nog geen 20 ben ik heel tevreden. Rokjesdag misbruik ik om m’n slanke benen te laten zien en bikinidagen kunnen er voor mij niet genoeg zijn. Op mijn 18<sup">e</sup"> woog ik precies evenveel als nu op mijn 52<sup">e</sup">. Niet dat de tand des tijds mij heeft ontzien - vroeger zat ik toch echt mooier in m’n vel - maar ik heb niets te klagen. Zeker niet in deze tijd dat slanke mensen zeldzaam worden en wetenschappers reppen van een obesitas-epidemie. En al helemaal niet sinds de overheid benadrukt dat overgewicht de eigen verantwoordelijkheid (lees schuld) van de burger is.
Nu kan ik mezelf op de – helaas ook slanke - borst kloppen dat ik bulk van de zelfbeheersing. Dat ik me als geen ander weet te beheersen als ik langs een heerlijk geurende bakker fiets, dat ik nooit en te nimmer mijn verdriet wegsnoep, dat ik me er elke dag toe weet te zetten om gezond te eten en de norm gezond bewegen te halen. Heb ik dat allemaal echt aan mezelf te danken? Ik geloof er geen snars van.
Ik ben gewoon gezegend met slanke genen en slanke smaakpapillen. Mijn lichaam geeft perfect aan wanneer ik honger heb en wanneer ik vol zit. Ik hou ook van actie. Wandelen, fietsen, fitnessen, tuinieren: als ik de tijd had, zou ik het merendeel van m’n dag ermee vullen.
Mijn smaakpapillen juichen bij fruit en groenten, terwijl ze gruwelen van zware sauzen en vet vlees. Het verslavingsgen voor chocolade heb ik niet. Na een klein stukje pure chocolade zijn mijn smaakpapillen al zo verzadigd, dat ik niet taal naar meer.
Ik moet wel iets bekennen: ik heb een voorliefde voor drop en chips. Daar kan ik me echt aan bezondigen. Maar ook dan schieten mijn genen mij te hulp, want zodra m’n kleren te strak gaan zitten, kan ik acuut en zonder noemenswaardig doorzettingsvermogen stoppen. En als vanzelf zitten m’n kleren na een paar weken weer losser. Lijnen heb ik dus nooit gedaan.
Wat is nu de moraal van dit voor menigeen jaloersmakende verhaal? Zo gemakkelijk als het voor mij is om slank te blijven, zo moeilijk kan dat voor anderen zijn. Niet iedereen heeft een goed afgesteld honger- en verzadigingsmechanisme en niet iedereen is sportief aangelegd. Niet iedereen houdt van gezond eten en kan gemakkelijk verleidingen weerstaan. Naar mijn bescheiden mening heeft doorzettingsvermogen daar weinig mee te maken. Het zit allemaal in de genen, net als de kleur van je ogen, hoe lang je wordt en hoe slim je bent. Ieder pondje gaat door het mondje, ja. Maar je genen dicteren hoeveel pondjes je in je mondje stopt.
Angela
Angela is voedingswetenschapper. Ze volgt het voedingsnieuws op de voet en vindt het leuk om daarover blogs te schrijven. Verder is ze vaak te vinden in de sportschool en maakt ze dagelijks wandelingen met haar hond.
