‘Mama, hoe maken ze pindakaas?’ Ik zit aan de eetkamertafel met mijn 4-jarige dochter als ze me deze vraag stelt. Gelukkig sta ik niet met mijn mond vol tanden en kan ik haar vraag simpel beantwoorden: ‘In de fabriek mengen ze, in een hele grote kom, olie en een beetje zout goed door elkaar. En wat denk je dat ze er nog meer bij doen?’ ‘Pinda’s natuurlijk’, klinkt het triomfantelijk. Ik leg uit dat ze vervolgens alles fijnmalen en in potjes doen. Met een deksel en etiket erop is het potje pindakaas geboren.
Mijn dochter plukte deze zomer aardbeien, frambozen, blauwe bessen, kruisbessen, bramen, tomaten, paprika’s en nog meer lekkers uit eigen tuin en uit de biologische pluktuin hier in het dorp. In de afgelopen weken zag ze kleine stekjes uitgroeien tot vruchtdragende planten. Een mooie manier om te leren waar ons eten vandaan komt. Maar dat kleine koppie neemt niet alles zomaar aan. Continu borrelen er leuke vragen of rake opmerkingen op. We kunnen niet rustig aan tafel zitten of ze wil weten hoe de bijen honing maken of hoe rijst groeit.
‘En deze ham, hoe groeide die?’ vroeg ze me vorige week. Ik legde uit dat ham van een varken komt. ‘Weet je wat het eigenlijk was? Het waren de billen van het varken!’ Na een smakelijke lach, kijkt ze ineens serieus… ‘Is het varken dan nu dood?’ Ik beaam het en laat het daarbij. Gelukkig vraagt ze nog niet verder, maar dat moment gaat wel komen, mijn dochter kennende. En waarschijnlijk eerder dan me lief is.
Christel
