Op de dag dat ik ’s ochtends boodschappen doe, hoeven mijn kinderen niet te lunchen. Want ze krijgen het een na het ander in hun knuistjes gedrukt.

Mijn twee kinderen weten inmiddels precies wat ze kunnen verwachten aan lekkers. De bloemenman is de man van de zoete roze spekjes. Bij de bakker krijgen ze een broodje. Maar de slager vindt dat dat niet kan, een ‘bloot broodje’ en hij stopt er steevast twee plakjes worst tussen. Op de markt smikkelen ze al een plakje kaas van de vriendelijke kaasboer. Met als toetje de appel die Jan de Groenteman nog voor ze in petto had.

Zo wordt boodschappen doen ineens een uitje waar veel lekkers valt te scoren. Wel wat veel soms, maar toch denk ik er niet aan om dan liever maar naar de supermarkt te gaan. Daar word ik zelf niet gelukkig van. Ik gun de kleine ondernemers hun (kleine) klanten en ik gun mezelf lekker eten. Brood van de bakker vind ik nou eenmaal veel lekkerder dan supermarktbrood. En plastic vacuüm fabriekskaas haalt het niet bij kaas van de markt.

Bovendien is het ook een mooi stukje opvoeding. Mijn kroost weet straks niet anders dan dat brood wordt gebakken door de bakker en dat de visboer de meest verse vis heeft. Zo krijgen ze lol en liefde voor eten met de paplepel mee. Kom dus maar op met dat stukje kibbeling, visboer!