Chagrijnig werd ik ervan, toen ik een tijd terug een peesontsteking had. In mijn bil notabene! Hoe ik eraan kwam, weet ik niet, maar ik verdenk de kanotocht op vakantie, toen ik in een ondiepe stroomversnelling omsloeg en op mijn achterste terecht kwam. Een paar dagen later, tijdens de ellenlange autoreis naar huis, begon mijn bil te zeuren. Eenmaal thuis werd het alleen maar erger, zeker toen ik weer ging wandelen en naar de sportschool ging. In de eerste nacht dat ik ervan wakker lag, hakte ik de knoop door: ik moest naar de fysiotherapeut. Met mijn billen bloot.
Zijn advies? Rust, rust en nog eens rust. Ik moest me een inactieve leefstijl aanmeten, iets wat menig Nederlander van nature heel goed af gaat. Maar mij niet, zo ontdekte ik. Voor mij was het afzien, die gedwongen rust. Ik werd er onrustig en lamlendig van. De productiviteit in mijn werk nam dramatisch af en elke avond, al netflixend op de bank, lonkte de zak chips die in de kast lag. Beweging blijkt voor mij - net als eten, drinken en slapen - een primaire levensbehoefte. Zonder dagelijkse beweging zit ik niet lekker in mijn vel. Met die bil is het gelukkig helemaal goed gekomen. Maar nu vraag ik me af: ben ik de enige met beweegkriebels?
