Eten van het seizoen. Geen sperzieboontjes kopen die zijn ingevlogen uit Afrika. Vaker de fiets pakken. Minder vaak vlees eten. Zwerfvuil oprapen. Dat zijn van die kleine maatregelen die ervoor zorgen dat je voetafdruk op aarde kleiner wordt.
Maar is het genoeg als je zelf zo oplet? Zet dat echt wel zoden aan de dijk? Eind september bezocht ik het Springtij Forum op Terschelling. Vier dagen lang praten over duurzaamheid, waarbij voeding en landbouw natuurlijk ook belangrijke onderwerpen waren. Veel sprekers schetsten een somber beeld. Jason Clay van het Wereldnatuurfonds stelde het keihard: ‘Landbouw is de moeder van alle problemen op aarde’. Mondiaal zijn er acute en nijpende problemen, zoals uitputting van de grond, kinderarbeid, vervuiling, watertekort en uitbuiting van boeren. En dat terwijl we meer monden hebben te voeden dan ooit. In de komende veertig jaar moeten we meer voedsel produceren dan we in de afgelopen 6000 jaar van de mensheid hebben gedaan!
Clay ziet de oplossing in verregaande samenwerking van sectoren. Dat betekent dat niet iedereen zijn eigen projecten bedenkt, maar dat producenten en fabrikanten samenwerken om hun sector écht te verbeteren. Bij producten als soja, suikerriet, katoen en zalm gebeurt dit inmiddels al, maar er is nog veel werk te doen.
Het verhaal van Clay maakte me somber. Zoveel problemen! Op zo’n grote schaal! En zo complex! De moed zakte me in de schoenen. Wat heeft het voor zin dat ik geen aardbeien eet in de winter, fairtrade koffie koop en mijn glas in de glasbak gooi? Het lijken druppels op een gloeiende plaat.
Totdat ik bedacht dat – als samenwerking echt het toverwoord is - ik toevallig wel onderdeel uitmaak van de allergrootste sector ter wereld: de consumenten. Als wij onze macht uitoefenen, als wij samenwerken, gebeuren er grootse dingen. Mijn kleine inspanningen kunnen, juist omdat we met 7 miljard mensen zijn, uiteindelijk een groots effect hebben. Die gedachte fleurde me weer op. Vandaag stap ik op de fiets en ga ik pompoensoep eten. Lekker, van het seizoen.
