Het is een akelige aandoening waar ik aan lijd: nutritionisme. En met mij nog veel meer voedingswetenschappers, diëtisten, artsen en levensmiddelenmarketeers. Nutritionisme is de ziekelijke neiging om voedsel niet als voedsel te zien, maar als dragers van calorieën, eiwitten, vitamines en vezels. Een nutritionist denkt dus niet: ‘Ha, een lekkere boterham met kaas!’ Maar hij of zij denkt: ‘Ha, een pakketje koolhydraten en eiwitten, rijkelijk voorzien van calcium, vitamine B2 en B1.’

Je zult het maar hebben! En het ergste is: het is hartstikke besmettelijk. Ik hoor mensen praten over hoeveel koolhydraten ze zichzelf per dag gunnen. Ik zie op bijna elke verpakking een voedingswaardedeclaratie. Ik lees dat ouders zich zorgen maken over de calciuminname van hun grut. Ik ken lui die de calorietabellen uit hun hoofd leren en daarom altijd voor witte wijn kiezen, en nooit voor rode.

Het is natuurlijk mooi en machtig interessant, die kennis over voedingsstoffen. Toch eten we in de dagelijkse praktijk geen voedingsstoffen, maar eten we eten. Het liefst in de vorm van maaltijden, aan tafel en met familie en vrienden. Voedsel is géén scheikundig en natuurkundig gebeuren, het is een basisbehoefte, het kietelen van de zintuigen en een sociale noodzaak.

Zou het helpen als we het voortaan alleen nog maar over maaltijden hebben in plaats van over voedingsstoffen? In Brazilië hebben ze dat allang begrepen. Daar wordt in de voedingsvoorlichting alleen nog maar gesproken over eten en niet over voedingsstoffen. In de 10 basisregels voor gezond eten staat daar op nummer 1: maak je maaltijden zelf, van verse ingrediënten. Andere regels: eet regelmatig, verspreid over enkele maaltijden per dag. Nog een belangrijke regel: eet die maaltijden het liefst in gezelschap van anderen. Zo simpel kan het zijn!

Dus ja, ik lijd aan nutritionisme. Maar daar word ik voor behandeld. Met driemaal daags een maaltijd, in goed gezelschap.