Ik ben geen zuiplap, maar ik heb wel veel vrienden. Er zijn weken dat ik van etentje, naar ‘even een wijntje om bij te kletsen’, naar film, naar restaurant, naar museum, naar terras en naar diep gesprek met een glas whisky ga.

Ik klaag niet natuurlijk, ik hou veel van mijn vrienden. Maar ongemerkt drink ik meer dan mij lief is. Het hoort erbij, het is lekker, het is gezellig om te drinken.

Is het ook gezellig om níet te drinken? Toen een groep aankondigde dat ze de hele maand januari niet ging drinken, besloot ik mee te doen. Een beetje in het kader van de goede voornemens, uit gezondheidsoogpunt maar vooral uit nieuwsgierigheid: blijft het leuk zonder drank?

Inmiddels zijn we op twee derde van de maand en het gaat gesmeerd. Er waren al veel gelegenheden waarop ik het glas had willen heffen, maar ik deed het niet. Ik deed het niet toen ik de tekst van mijn nieuwe boek inleverde, niet toen ik 4 dagen kookte voor 10 man, niet toen ik naar een concert ging, niet na de film. Soms mis ik de smaak van wijn, want thee en water wordt op den duur een beetje saai. Soms vind ik mijn vrienden die wél drinken wel erg druk uit hun nek kletsen. En ik ga vroeger naar bed.

Niet drinken valt dus best mee. Maar nee zeggen tegen drank, dat blijkt best wel een dingetje. Je kunt smoesjes gebruiken natuurlijk, van vermeende zwangerschap tot medicijnen waarbij je niet mag drinken, van maagzweer tot afslankdieet. Je kunt ook gewoon zeggen dat je minder wilt drinken. Dat deed ik dus maar. Het roept veel discussie op, maar toch minder fel dan ik had verwacht. De meeste vrienden zeggen: ‘Dat zou ik ook eens moeten doen, een poosje de drank laten staan.’ Dat is wat dry january me vooral heeft geleerd: ook zonder drank zijn mijn vrienden (me) lief.