Wie zich regelmatig op Instagram of Facebook begeeft, krijgt al snel een vertekend beeld van de werkelijkheid. Er zijn daar dames – en enkele heren – die zeer veel volgers hebben en die elke dag opnieuw hun gezonde ontbijtjes showen, hun gespierde dijen, hun blubberloze buiken en hun uitputtende workouts. Deze mensen maken van gezond leven een dagtaak, een fulltime job waarvan ze continu verslag doen aan de buitenwereld.

Ik weet niet hoe het jullie vergaat, maar ik krijg van dat leger aan ‘Fitstagrammers’ een wonderlijke mix van gevoelens.

Ten eerste is dat – ik zeg het maar heel eerlijk – pure afgunst. Wat zijn hun sixpacks strak, hun outfits kleurig en hun maaltijden superhealthy! Waarom ben ik niet zo perfect? Waarom heb ik een slobberjoggingbroek? En waarom bakte ik net met mijn dochter vakantiebrownies van Tony-Chocolonely-caramel-zeezout-chocolade?

Ten tweede is het – (ik ben nog steeds goudeerlijk, mensen) – irritatie. Ze lijken wel heilig, deze fitgirls en healthboys! Nooit maken ze een menselijk foutje, altijd kijken ze wonderbaarlijk blij en iedere keer weer hebben ze zin om hun spieren lekker te stalen of staan ze stralend klaar voor alweer een detoxkuur.

Detoxen? Zij? Ik durf te wedden dat ze al tien jaar geen Tony-Chocolonely-caramel-zeezout-chocolade-brownie hebben gegeten!

Ten derde is het – nu word ik wat aardiger - bewondering. Deze mensen maken niet alleen hun dagtaak van hun gezonde leefstijl, vaak kunnen ze er ook riant van leven. Als blogger met betaalde advertenties, als personal trainer of fotomodel. Een leuke cent verdienen aan hun passie voor health: niets dan lof voor dat ondernemerschap.

Ten vierde is het –het is echt waar– inspiratie. Ik krijg soms spontaan zin in een smoothie, een salade of in een pittige training, als ik die foto’s zie. En voor mij zijn deze mensen het levende bewijs dat je écht heel veel kunt bereiken met gezond eten en bewegen.

Daarom blijf ik ze toch volgen.

Ook al zie ik af en toe groen van jaloezie.