In februari was hij in Nederland: Jonathan Safran Foer, de bekende Amerikaanse schrijver. Hij promootte zijn nieuwe boek “Dieren eten”. Daar moest ik bij zijn! Ik vond zijn eerste boek “Extreem luid en ongelooflijk dichtbij” ontzettend goed. En dat een fictieschrijver het aandurfde om een boek over het eten van vlees te gaan schrijven: bijzonder.
Ik ging dus naar zijn lezing in Amsterdam. Daar wist Jonathan het publiek moeiteloos te boeien, hij praat net zo gemakkelijk als hij schrijft. Hij vertelde dat hij niet over één nacht ijs was gegaan, dit boek heeft hem jaren werk gekost. Hij ging undercover, las duimdikke rapporten, sprak met honderden mensen en liet alle feiten en cijfers checken. Een enorme klus. Een klus die respect verdient.
Toch kocht ik zijn boek die avond niet. Uit angst. Want ik wist wat ik ging lezen en wat ik zou gaan meemaken. Ik zou boos worden, ik zou gruwelen, ik zou walgen, ik zou stukken overslaan omdat ze te erg waren. En ik zou vast stoppen met het eten van vlees.
Daar raak je een teer punt. Ik vind vlees lekker. Ik vind koken met vlees gemakkelijk en vegetarisch koken minder vanzelfsprekend. Ik hou van spekjes en gebraden kip en spaghetti bolognese. Mijn kinderen vinden vlees lekker. Van vis houd ik misschien nog wel meer dan van vlees. Ik vind ook dat ik vlees en vis nodig heb voor mijn gezondheid. Ik vind dat ik al goed mijn best doe omdat ik (bijna) altijd biologisch vlees en geen kweekvis koop.
Smoesjes! Lafheid! Een paar weken geleden heb ik het boek daarom toch gekocht. Ik lees het nu. En het klopt allemaal: ik walg, ik gruwel, ik sla sommige stukken over en ik word boos. Heel boos. Maar ik geniet ook van de vloeiende schrijfstijl, de originele argumenten en vragen (“waarom eten we geen hond?”) en de rustige, onderbouwde manier van argumenteren.
Het boek krijg ik wel uit. Ik denk dat ik nog wel vlees en vis zal blijven eten. Veel minder, dat wel. Maar ik denk dat vooral de boosheid zal blijven. Omdat de productie van ons voedsel zo grootschalig is geworden, dat we allang de kennis en de regie kwijt zijn. Omdat de vleesfabrikanten (een walgelijk woord) de kosten drukken en drukken en dat daarbij het welzijn van het dier allang geen onderwerp meer is. Omdat de regering niet adequaat ingrijpt. En omdat de consumenten hun kop in het zand steken en liever doorgaan met wat ze altijd al deden, zonder al teveel na te denken. Ja, ik ben boos. Vooral op mezelf. Lafaard!
